บันทึกนี้เป็นบันทึกเกี่ยวกับการเยี่ยมบ้านนักเรียนครับ การเยี่ยมบ้านนักเรียนที่กรุงเทพเป็นอะไรที่ลำบากมากสำหรับผม ที่ลำบากเพราะว่ารถเยอะคนก็เยอะครับ กว่าที่จะเดินทางไปแต่ละบ้านเนียะต้องฝ่าฝูงชนเข้าไปเลยทีเดียวครับ วันที่ไปเยี่ยมบ้านนักเรียนจำได้เลย นักเรียนพาทัวร์เลยครับพาไปทุกที่เหมือนพาอ้อมไปไกลๆแกล้งครู มันเห็นนั่งหัวเราะกี๊กก๊าก พานั่งรถสองแถวไกลมากแล้วมันบอกว่าใกล้นิดเดียว แถมพาเดินเขาไปในซอยอีก กลับจากเข้าไปในซอยมันให้ซื้อลูกชิ้นเลี้ยงอีก เอาให้คุ้มเลยเด็กๆ ลงจากสองแถวมันบอกว่าเดียวพาขึ้นรถด่วน BRT อันนี้ผมไม่เคยขึ้นนะครับปกติผมขึ้นแต่ BTS กับ MRT ก็เลยตามพวกเขาไป คนเยอะมากไม่ต่างจากรถเมล์เลย ยืนเบียดกันกลิ่นเต่าใครก็ไม่รู้เหม็นมากๆ ตอนนี้ยังจำกลิ่นนั่นได้เลย555 โคตรเหม็นบ้านไม่มีน้ำอาบหรอ55 ลงจากรถ BRT แล้วมันบอกเดี่ยวพาเดินทางลัด มันพาผมเดินขึ้นห้างอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้วบอกว่าเดินตัดห้างไปเลยครูเดี๋ยวก็ถึงบ้านหนู เดินตัดห้างออกไปลัดเลาะไปตามทางแคบๆ เหมือนในหนังอย่างไงอย่างงั้นเลย นี่มันเยี่ยมบ้านหรือพาครูอพยพว่ะเนียะ กว่าจะถึงบ้าน แถมหน้าบ้านมีหมาอีกมันบอกว่ามันไม่กัดหรอกครูมันเห่าเฉยๆ เห็นพูดกันแบบนี้ทุกคนแหละเวลาเจอหมา โอ๊ยอะไรว่ะเนียะเวรกรรมจริงเลย กว่าจะถึงบ้านทุลักทะเลน่าดู ถึงบ้านไอ้กนกวรรณนักตนตรีชื่อดังแห่งโรงเรียนศรี เสร็จแล้วเดินไปบ้านไอ้เนเน่ต่อ กว่าจะถึงไกลมา เด็กมันก็ถามตลอดทางว่าเหนื่อยไหมครูต้องตอบว่าไม่เหนื่อยไว้ก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวเสียฟอร์มชาวสวรรค์หมด555 ถึงบ้านนั่งพักคุยกันกับผู้ปกครองนิดหนึ่งแล้งก็กลับ เป็นการเยี่ยมบ้านที่สนุกและเหนื่อยมาก ยังมีเรื่องเยี่ยมบ้านเล่าให้ฟังอีกนะแต่ขี้เกียจพิมพ์เจ็บนิ้ว ปีต่อไปถ้าใครอยากให้ชาวสวรรค์ไปเยี่ยมบ้านต้องเตรียมปรุงอาหารคาวหวานไว้ต้อนรับด้วยเด์ออย่าให้ต้องตกระกำลำบากกายาแบบนี้555
เยี่ยมบ้านไอ้มิ้น สกน. ของโรงเรียนศรีรูปสุดท้ายอันนี้ไปเยี่ยมทีหลัง นี่แหละครับเรื่องราวการเยี่ยมบ้าน ผมขอตั้งชื่อบทความนี้ว่า ชาวสวรรค์พบปะประชาชน
บทความนี้ไม่มีความรู้อะไรเลย ขอจบบทความนี้ด้วยคำว่า อย่ามองความแตกต่างคือความบกพร่องจงมองว่าความแตกต่างคือความสวยงาม
